System telewizji dozorowej CCTV (ang. closed-circuit television) jest różnie określany przez muzealników: telewizja przemysłowa, monitoring wizyjny – należy zaznaczyć, że wszystkie nazwy określają dokładnie ten sam system, będący dodatkowymi oczami dla pracowników ochrony muzeum. CCTV umożliwia nieustanną obserwację danego obszaru, rejestrację i archiwizację obrazu.
Sam system, w dużym uogólnieniu, składa się z następujących elementów: urządzenia umożliwiającego uchwycenie obrazu (kamera), urządzenia rejestrującego (rejestrator, nośnik zapisu, np. twardy dysk) oraz urządzenia wyświetlającego obraz (monitor). Warto dodać, że skuteczność podglądu „na żywo” jest ściśle zależna od kompetencji i dyspozycyjności pracowników obsługujących system. Aby mówić o realnym dozorze (pilnowaniu) tego co dzieje się w obiekcie, obserwacja musi być prowadzona nieustannie przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i umiejętności w posługiwaniu się systemem, lub zespół ludzi adekwatny do rozmiarów systemu (ilości kamer) w muzeum.
Należy pamiętać, że montaż systemu telewizji dozorowej w muzeum wiąże się z przeprowadzeniem okablowania. Istnieją metody bezprzewodowego przesyłu obrazu, ale konieczne jest zapewnienie zasilania poszczególnym elementom. Szczegółowa budowa systemu wraz z opisem cech poszczególnych urządzeń znajduje się poniżej.
Powyższy schemat przedstawia najbardziej typową konstrukcję systemu – systemy montowane w poszczególnych muzeach mogą wyglądać nieco inaczej, np. inaczej wyglądać będzie system zbudowany na bazie przesyłu obrazu za pomocą kabli antenowych a inaczej za pomocą sieci internetowej lub sieci komputerowej LAN.
W większości przypadków występuje, mimo rozbieżności, możliwość integracji (łączenia celem współpracy) z innymi systemami. Żeby lepiej to zobrazować, można przytoczyć jedną z wielu kombinacji: natychmiastowe wyświetlanie miejsca wskazanego przez alarm z innego systemu. Przez integrację należy też rozumieć możliwość przesyłu obrazu na dalszą odległość np. przez internet lub innymi mediami do odległego centrum monitoringu. Jest to bardzo ważne gdy specyfika muzeum wymaga takiego rozwiązania (np. duża liczba obiektów budowlanych w sporych odległościach i wewnętrzna służba ochrony, która do sprawniejszego działania wymaga szybkiej scentralizowanej informacji o zagrożeniach.
Chcąc uzyskać więcej informacji na temat cech poszczególnych technologii i różnic między nimi, zachęcamy do skorzystania z zawartości opisu urządzeń wyżej pokazanego schematu budowy typowego systemu telewizji dozorowej.
Podsumowując, system telewizji dozorowej w muzeach służy z reguły do archiwizowania tego, co dzieje się w muzeum 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu. System tego typu może jednak oferować znacznie więcej: od umożliwienia podglądu w czasie rzeczywistym sytuacji w muzeum, po współdziałanie z innymi rodzajami systemów technicznego zabezpieczenia muzeum i zbiorów muzealnych.